NAUKA STACJONARNA

Dla rodziców jestem dostępna w:

wtorki 08.50-11.20, czwartki 7.30-8.00

Zapraszam do kontaktu

 

SZCZEPIENIA I PRZECIWDZIAŁANIE COVID-19

Wszystkie informacje dotyczące szczepień przeciw COVID-19 oraz profilaktyki i bezpieczeństwa zawarte są na stronie MEiN, zachęcamy do zapoznania się. Kliknij w link:

https://www.gov.pl/web/edukacja-i-nauka/szczepienia-uczniow-od-12-roku-zycia--materialy-informacyjne

 

 

 

ARCHIPELAG SKARBÓW- program rekomendowany

co roku dla rodziców i uczniów w Domu Kultury w Koszęcinie

Archipelag Skarbów skierowany jest dla uczniów klasy 8 oraz 1-2 szkół średnich, doskonale wspiera rodziców i nauczycieli w przekazywaniu młodzieży wartości. Zgodnie z jej założeniami, cele programu obejmują bardzo szerokie spektrum. Łącząc w sobie atrakcyjną formę z silnym przekazem treści profilaktycznych program skutecznie wpływa na zmianę przekonań normatywnych młodych ludzi.

ARCHIPELAG SKARBÓW®  jest programem profilaktycznym w całości opartym na modelu profilaktyki zintegrowanej. Zostały one wyliczone poniżej w uporządkowaniu według obszarów tematycznych:

• profilaktyka korzystania z substancji psychoaktywnych
• ograniczenie wczesnych kontaktów seksualnych młodzieży i problemów z nimi związanych,
• ograniczenie picia  alkoholu, używania narkotyków i dopalaczy,
• ograniczenie natężenia przemocy rówieśniczej (fizycznej, słownej oraz o podtekście seksualnym).
• wychowanie ku miłości i odpowiedzialności za swoją seksualność:
• profilaktyka ciąż nastolatek i profilaktyka HIV/AIDS
• profilaktyka przemocy
• wzmocnienie czynników chroniących w profilaktyce

ARCHIPELAG SKARBÓW^® – Program ARCHIPELAG SKARBÓW^® został wpisany do systemu rekomendacji programów profilaktycznych i promocji zdrowia psychicznego prowadzonego przez Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii, Państwową Agencję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, Ośrodek Rozwoju Edukacji i Instytut Psychiatrii i Neurologii. Badania ewaluacyjne (przeprowadzone w latach 2007-2008 we współpracy z MEN, CMPPP, PARPA i KC ds. AIDS) wykazały skuteczność programu w kilku obszarach profilaktyki

Głównym autorem programu, osobą kierującą jego rozwojem oraz systemem szkolenia realizatorów jest dr Szymon Grzelak – prezes Instytutu Profilaktyki Zintegrowanej.

Szczegóły na stronie:  https://programyrekomendowane.pl/

 

TYDZIEŃ BEZPIECZNEGO INTERNETU

1.Dla rodziców: Dziecko tabletowe

https://youtu.be/YmX20QCtBvw

2.Dla rodziców: Czy jako rodzic czegoś nie widzę?

https://youtu.be/jfPpOzf-62U

3.Dla rodziców: Jak chronić dzieci w Internecie, poradnik dla rodziców

https://youtu.be/hXYqp0H5VOU

 

Jak wspierać dziecko ze spektrum autyzmu w czasie pandemii koronawirusa? - artykuł opracowany przez specjalitów d/s autyzmu Dorotę Leśniak i Aleksandrę Gracę z PPPP w Lublińcu

Sytuacja, której obecnie doświadczamy, jest czymś zupełnie nowym dla nas wszystkich. To, co jest nieznane, niezrozumiałe powoduje stres. Tym bardziej dotyczy to dzieci ze spektrum autyzmu, bo trudność z przystosowaniem się do zmian jest wpisana w ich zaburzenie. Dzieci autystyczne pozostają wprawdzie w domu, czyli w bezpiecznym i znanym otoczeniu, ale zupełnie zmieniła się ich codzienna rutyna – nie chodzą do przedszkola, szkoły, na zajęcia terapeutyczne. Wiele z nich nie rozumie, co się dzieje. A tymczasem trzeba wprowadzić nowe zasady, często restrykcyjne, przygotować dziecko na zmiany. Jest to wyzwanie dla rodziców. Co można zrobić, aby poradzić sobie z tą niełatwą sytuacją? Bardzo polecamy doskonały PORADNIK DLA RODZICÓW OSÓB Z AUTYZMEM. NIE TYLKO W CZASIE EPIDEMII COVID-19, przygotowany przez Fundację Synapsis, na którym w dużym stopniu opierałyśmy się w przygotowanym dla Państwa materiale

https://synapsis.org.pl/…/Poradnik-dla-rodzic%C3%B3w-os%C3%…

1. Zadbajmy, aby porozmawiać z dziećmi na temat koronawirusa, dostosowany do ich poziomu rozumienia.
2. Komunikację warto dostosować do sposobu preferowanego przez dziecko. W przypadku dzieci autystycznych, które lepiej uczą się w oparciu o materiał podany obrazowo, mogą być to np. obrazki, piktogramy, zdjęcia, historie. Gotowy, świetny i obszerny materiał zawarty jest w w/w poradniku, przygotowanym przez fundację Synapsis dla rodziców.
3. Upewnijmy się, że osoby z autyzmem posiadają niezbędne informacje, jednak nie budujmy sytuacji nadmiernego zagrożenia. Emocje rodziców i opiekunów mogą udzielać się osobom ze spektrum, dlatego ważne jest przekazanie informacji w konkretny, rzeczowy i spokojny sposób.
4. Nie podawajmy również nadmiernie rozbudowanych informacji, ponieważ mogą być one przytłaczające dla osoby ze spektrum. Zamiast tego warto odpowiedzieć na pytania dziecka, jeśli się pojawią albo poprosić, aby dziecko opowiedziało, co wie na temat koronawirusa i w razie potrzeby poprawić jego informacje.
5. Niektórym osobom z ASD będzie trudno zrozumieć szczegóły, np. czym jest wirus. W takich przypadkach lepiej jest się skupić na wyjaśnieniu, jak powinniśmy się zachowywać. Zawsze zwracajmy uwagę na to, co można czy należy zrobić. Unikajmy mówienia wyłącznie o tym, czego nie wolno.
6. Spróbuj podpowiedzieć dziecku co może zrobić, żeby się uspokoić lub odprężyć. Zróbmy listę rzeczy, które lubi, które są dla niego przyjemne i relaksujące.
7. Brak stałości i zmiany codziennej rutyny powodują zwiększenie poziomu stresu u bardzo wielu osób z ASD. Plan dnia, do którego zawsze można się odnieść może skutecznie zmniejszyć niepokój i odczuwany stres. Wprowadź lub odpowiednio zmodyfikuj dotychczasowy plan dnia. Jeśli Twoje dziecko nie korzystało dotychczas z planu dnia, pomyśl, czy na czas wprowadzonych ograniczeń nie warto go wprowadzić.
8. Bardzo ważne jest utrzymanie codziennej rutyny –wykorzystuj do tego plan: budź dziecko i kładź je spać o tych samych porach, co w czasie zajęć szkolnych, utrzymuj stałe godziny posiłków. Wyjaśnij dziecku, że chociaż nie chodzi do szkoły ani na dodatkowe zajęcia, to nie jest to czas wakacji. Powiedz, że ponieważ nie może w tej chwili chodzić do szkoły czy na zajęcia, to będzie uczyć się i odrabiać lekcje oraz wykonywać inne ćwiczenia w domu.
9. Zaplanuj czas przerwy podczas wykonywania zadań szkolnych, ćwiczeń edukacyjnych i terapeutycznych – zwróć uwagę na ćwiczenia ruchowe i aktywności relaksujące dziecko. Czas trwania przerwy i to, co dziecko robi w tym czasie powinny być z góry określone i jasne dla dziecka, najlepiej wpisane w plan dnia. Pamiętaj, że warto zaproponować dziecku kilka aktywności do wyboru na czas przerwy.
10. Zwracaj uwagę na to, jak często i jak długo Twoje dziecko korzysta ze sprzętów elektronicznych (komputera/laptopa, tabletu, smartfona, telewizora). Zaplanuj i kontroluj czas ich używania oraz to, z czego dziecko korzysta na tych urządzeniach.
11. Nie daj się przeciążyć wiadomościom. Sprawdzaj informacje dwa razy dziennie, korzystaj ze sprawdzonych źródeł. Pamiętaj! Jeśli Ty zadbasz o siebie, to lepiej będziesz wspierać dziecko, które na pewno bardzo Cię

 

ZAPRASZAM  Rodziców na spotkania indywidualne lub porady telefoniczne

 

 

 

 

Europejska karta praw i obowiązków rodziców

 

Wychowanie dzieci stanowi wyraz nadziei rodziców, co jest potwierdzeniem faktu, że mają oni na uwadze przyszłość i pokładają wiarę w wartości przekazywane następnym pokoleniom.

Odpowiedzialność rodziców wobec dzieci stanowi podwalinę istnienia ludzkości. Tymczasem, tak we współczesnej Europie, jak i w przyszłej, nie muszą oni sami dźwigać odpowiedzialności za wychowanie dzieci. Rodzice są wspomagani przez osoby i grupy społeczne, zaangażowane w działania edukacyjne. Mogą także oczekiwać wsparcia finansowego ze strony państwowych służb specjalnych oraz ekspertyz z placówek naukowych i oświatowych.

Wiele osób ma swój udział w wychowaniu dzieci, które przecież nie wzrastają w społecznej izolacji, lecz rozwijają się w konkretnym środowisku. Osiąganie dojrzałości to coś więcej niż tylko zdobywanie wykształcenia. Nie jest ono jednak możliwe bez wsparcia ze strony szkół. Wzajemna pomoc i wzajemny szacunek rodziców oraz instytucji edukacyjnych są warunkiem właściwego  wychowania dzieci i młodzieży w naszych czasach. Nadzieja wielu mieszkańców Wschodniej i Zachodniej Europy wynika z form współpracy na kontynencie, prowadzących do coraz większej jedności i do budowy nowej, wspólnej tożsamości. Współcześni młodzi ludzie będący obywatelami Europy przyszłości, każdy ze swą odmienną duchowością i kulturą, w której wzrastał, każdy z innymi talentami i oczekiwaniami. Dla nich i dla siebie samych pragniemy demokratycznej Europy, która w dalszym ciągu traktować będzie swą różnorodność jako źródło inspiracji.Wychowanie i edukacja w Europie powinny koncentrować się na tym właśnie celu.

Aby zrealizować to założenie, rodzice muszą ze sobą współpracować: w szkołach, ze szkołami, ale także na szczeblu europejskim i narodowych stowarzyszeniach. Naszym celem są wzajemne inspiracje i działania prowadzące do pogłębienia europejskiej solidarności.

Powyższe kwestie stanowią EPA sens jej istnienia.Na tym jednak nie koniec.Rodzice w Europie mają prawo być otaczani szacunkiem za ich odpowiedzialność jako pierwszych i najważniejszych wychowawców młodzieży. Oznacza to poszanowanie ich rodzicielskiej roli i wynikających z niej obowiązków. W swych wysiłkach wychowawczych powinni być wspierani przez całe społeczeństwo, a w szczególności przez osoby zaangażowane w edukację. EPA zawarło swoje postulaty w deklaracji "Prawa i obowiązki rodziców w Europie". Zwracamy się do Komisji Europejskiej, Rady Ministrów, Parlamentu Europejskiego i Rady Europy z prośbą o poparcie naszych postulatów i pomoc w ich realizacji.

 

 

 

 

Prawa i obowiązki rodziców w Europie

 1. Rodzice mają prawo do wychowywania swoich dzieci w duchu tolerancji i zrozumienia dla innych, bez dyskryminacji wynikającej z koloru skóry, rasy, narodowości, wyznania, płci oraz pozycji ekonomicznej. Rodzice mają obowiązek wychowywać swoje dzieci w duchu odpowiedzialności za siebie i za cały ludzki świat.

 2. Rodzice mają prawo do uznania ich prymatu jako "pierwszych nauczycieli" swoich dzieci. 
Rodzice mają obowiązek wychowywać swoje dzieci w sposób odpowiedzialny i nie zaniedbywać ich.

 3. Rodzice mają prawo do pełnego dostępu do formalnego systemu edukacji dla swoich dzieci z uwzględnieniem ich potrzeb, możliwości i osiągnięć.Rodzice mają obowiązek zaangażowania się jako partnerzy w nauczaniu ich dzieci w szkole.

 4. Rodzice mają prawo dostępu do wszelkich informacji o instytucjach oświatowych, które mogą dotyczyć ich dzieci. 
Rodzice mają obowiązek przekazywania wszelkich informacji szkołom, do których uczęszczają ich dzieci, informacji dotyczących możliwości osiągnięcia wspólnych,( tj. domu  i szkoły) celów edukacyjnych.

 5. Rodzice mają prawo wyboru takiej drogi edukacji dla swoich dzieci, która jest najbliższa ich przekonaniom i wartościom uznawanym za najważniejsze dla rozwoju ich dzieci. Rodzice mają obowiązek dokonania świadomego wyboru  drogi edukacyjnej, jaką ich dzieci powinny zmierzać.

 6. Rodzice mają prawo domagania się od formalnego systemu edukacji tego, aby ich dzieci osiągnęły wiedzę duchową i kulturową. 
Rodzice mają obowiązek wychowywać swoje dzieci w poszanowaniu i akceptowaniu innych ludzi i ich przekonań.

 7. Rodzice mają prawo wpływać na politykę oświatową realizowaną w szkołach ich dzieci. 
Rodzice mają obowiązek osobiście włączać się w życie szkół ich dzieci i stanowić istotną część społeczności lokalnej.

 8. Rodzice i ich stowarzyszenia mają prawo wydawania opinii i przeprowadzania konsultacji z władzami odpowiedzialnymi za edukację na wszystkich poziomach ich struktur.Rodzice mają obowiązek tworzyć demokratyczne, reprezentatywne organizacje na wszystkich poziomach. Organizacje te będą reprezentowały rodziców i ich interesy.

 9. Rodzice mają prawo do pomocy materialnej ze strony władz publicznych, eliminującej wszelkie bariery finansowe, które mogłyby utrudnić dostęp ich dzieci do edukacji. Rodzice mają obowiązek poświęcać swój czas i uwagę swoim dzieciom i ich szkołom, tak aby wzmocnić ich wysiłki skierowane na osiągnięcie określonych celów nauczania.

10. Rodzice mają prawo żądać od odpowiedzialnych władz publicznych wysokiej jakości usługi edukacyjnej. 
Rodzice mają obowiązek poznać siebie nawzajem, współpracować ze sobą i doskonalić swoje umiejętności "pierwszych nauczycieli" i partnerów w kontakcie: szkoła - dom.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

RADY  DLA  RODZICÓW :   

 

 

 

     OBSERWUJCIE  SWOJE  DZIECI

     MIEJCIE  DLA  NICH  CZAS

    SŁUCHAJCIE  ICH  UWAŻNIE

    BĄDŹCIE  DLA  NICH  WYROZUMIALI

   WSPÓŁPRACUJCIE  Z  NAUCZYCIELAMI  SWOICH  POCIECH
          



 


Wychowanie bez porażek

 

                                        Większość dorosłych widzi cały problem dyscypliny w wychowaniu dzieci jako pytanie: być surowym czy uległym, twardym czy miękkim, bezwzglę­dnym czy pobłażliwym. Ponieważ jest to postawa wobec dyscy­pliny „albo – albo", uważają stosunek do dzieci za walkę o władzę, współzawodnictwo woli, jak gdyby konfrontacje, aby zobaczyć, kto zwycięży. Przypomina to swoista walkę w której, jeden zwycięża, a drugi jest pokonany.

                                         Istnieją dwie metody najczęściej stosowane w rozwiązywaniu konfliktów między dorosłym i dzieckiem. Cześć rodziców czy nauczycieli próbuje go rozwiązać na swoją korzyść tak,  by dziecko się poddało. Inni, trochę mniej liczni niż „zwycięzcy”, stale ulegają dzieciom ze strachu, aby nie popaść z nimi w konflikt i nie udaremnić potrzeb  dzieci.  W tych przypadkach zwycięża dziecko, a wychowujący ponoszą porażkę.                               

                                         Pierwsza metoda funkcjonuje w konfliktach z dzieckiem w sposób następujący: Kiedy dorosły i dziecko napotykają sytuację konfliktu potrzeb, dorosły sam rozstrzyga,   na czym powinno polegać rozwiązanie, wybiera je i podaje je do wiadomości dziecka.   Jeżeli rozwiązanie nie podoba się dziecku, może najpierw użyć perswazji, aby spróbować na­mówić dziecko do przyjęcia rozwiązania. Gdy to się nie uda­je, próbuje zwykle osiągnąć poddanie się poprzez użycie władzy i autorytetu. Przy tym sposobie rozwiązywania sporów dorosły kompletnie nie zwraca uwagi na potrzeby dziecka.                                            Ludzie, którzy posługują się tą pierwszą metodą dla upora­nia się z konfliktami, płacą wysoką cenę za swoje „zwycię­stwo”. Skutki pierwszej metody są dokładne do przewidze­nia: słaba motywacja dla dziecka, aby wykonać to, co dorośli uważają za rozwiązanie, niechęć wobec rodziców, czy nauczycieli, a przede wszystkim ewidentnie występuje tu brak sposobności  dla dziecka, by rozwinęło zdolność opanowania sie­bie samego.

Druga metoda rozwiązywania sporów, zachęca dziecko do tego, aby posłużyło się własną władzą (najczęściej nad rodzicami), aby zwyciężyć ich kosztem. Te dzieci uczą się, jak dostać napadów wściekłości, aby dominować dorosłymi; jak wywołać u któregoś z nich poczucie winy. Są często nieopanowane, niesforne, impulsywne. Nauczyły się, że ich potrzeby są ważniejsze niż kogoś drugiego. Często brak im wewnętrznej kontroli nad swoim zachowaniem, zajmują się bardzo sobą, są samolubne i pełne pretensji. Często nie biorą pod uwagę własności  i uczuć innych ludzi. Dla tych dzieci życie to otrzymywanie i branie. Ja” stoi na pierwszym miejscu. Takie dzieci rzadko współpracują w domu i rzadko gotowe są do pomo­cy.

                                     Dzieci z rodzin, gdzie panuje druga metoda, (porażek) są tak przyzwyczajone do tego, aby wobec rodziców postawić na swoim, że chcą także wobec innych dzieci czy nauczycieli przeprowadzać swoją wolę. Dlatego też  przeżywają okropny wstrząs, kiedy wkraczają w świat szkoły i odkrywają, że cześć nauczycieli i rówieśników nie daje się zdominować, bądź też rozwiązuje kon­flikty pierwszą metodą opierając się na autorytecie i władzy. Najpoważniejszym następstwem metody drugiej jest to, że dzieci często rozwijają  w sobie głębokie uczucie niepewności w stosunku do miłości dorosłych. Wynika to  z faktu, iż ulegli rodzice bądź nauczyciele mogą mieć trudność z odczuwaniem                   i okazywaniem  miłość i aprobaty wobec dziecka, które zwykle zwycięża kosztem ich porażki.

                                 Metoda bez porażek polega na wspólnym znalezieniu rozwiązania sytuacji spornej. W trakcie rozmowy, czy też zapisywania razem  z dzieckiem możliwych rozwiązań danej sytuacji obie strony oceniają krytycznie podawane propozycje i ostatecznie decydują się na to, które okazuje się najlepsze do przyjęcia przez obie strony. Gdy decyzja rozwiązania została podjęta, żadna z uczestniczących osób nie czuje się przegrana, bo została zaakceptowana i co najważniejsze wybrana przez obie strony. Unikamy więc sytuacji,              w której jest zwycięzca i pokonany.

 

 

W tej teorii wychowania bez porażek można wyróżnić cztery podstawowe techniki:

- Słuchanie bierne. Czasami nie mówienie może równie dobrze wyrażać akceptację. „Bierne słuchanie” ośmiela dziecko i pozwala mu wypowiedzieć się do końca.

- Zaakcentowanie uwagi.  Samo milczenie nie przekonuje dziecka, że uważnie je słuchamy. Dlatego też w przerwach powinno się dawać sygnały bezsłowne (marszczenie czoła, uśmiech, inne ruchy ciałem) lub udzielać wypowiedzi słownych ( „hm...”, „och”, „rozumiem”). Te zachowania nazwane zostały reakcjami uwagi, ich zadaniem jest zaakcentowanie swojego zainteresowania rozmową.

- „Otwieracze i zachęty”. Bardzo ważne w rozmowie z dzieckiem są tak zwane „otwieracze drzwi” czyli wypowiedzi, które mają pomóc dziecku jeszcze bardziej otworzyć się, zachęcić go do dalszego mówienia. To odpowiedzi które nie wyrażają żadnych osobistych sądów, opinii, czy uczuć. Do takich wypowiedzi zalicza się „aha”, „och”, „hm...hm...”, „interesujące”, „rzeczywiście”, „serio?!”, „to ty zrobiłeś?!”, „doprawdy?”. Niektóre z tak zwanych otwieraczy są zachętą do mówienia. Należą do nich wypowiedzenia typu „opowiedz mi o tym!”, „chciałbym coś o tym usłyszeć”, „interesował by mnie twój punkt widzenia”, „chciałbyś o tym pomówić?”, „porozmawiajmy sobie o tym”, „opowiedz mi całą historię”, „mówże słucham!”, „to brzmi jak byś mi miał o tym coś do powiedzenia”, „to wydaje się być dla ciebie czymś bardzo ważnym”. Te wypowiedzenia zachęcają do mówienia ale również są przeciwnością codziennych wypowiedzi moralizujących, pouczających rodziców

- Słuchanie aktywne. Szczególnym środkiem wyrażania akceptacji jest „czynne słuchanie”. Polega ono na tym, że odbiorca próbuje zrozumieć co czuje nadawca lub mówi poprzez swoją wypowiedź. W odpowiedzi na to formułuje swoje zrozumienie własnymi słowami (kodem)           i oznajmia je na powrót nadawcy w celu uzyskania potwierdzenia. Odbiorca nie wysyła sądu, opinii, rady, analizy, czy pytania. Czynne słuchanie pomaga dziecku powiedzieć więcej, pójść dalej, że odbiorca próbuje zrozumieć co czuje nadawca lub mówi poprzez swoją wypowiedź.. W tej technice osoba słuchająca tak operuje słowem aby nie wyrażać własnego zdania.                          

           Przy wprowadzaniu metody bez porażek często pojawiają się problemy, szczególnie   w rodzinach w których stosowano metody „zwycięstwa” i „porażki”. Dzieci są podejrzliwe        i często spotykają się z ich sprzeciwem. Aby wprowadzić metodę bez porażek najlepiej jest wykorzystać sześć kroków:

1. Krok pierwszy – Rozpoznać konflikt i nazwać go. Jest to krok podstawowy, ponieważ rodzice muszą zdobywać uwagę dziecka i zachęcić go do współudziału w rozwiązywaniu problemu.

2. Krok drugi – Znaleźć możliwe rozwiązania. Na tym etapie zarówno rodzice jak i dzieci starają się znaleźć jak najwięcej rozwiązań.

3. Krok trzeci – Krytycznie ocenić propozycję rozwiązań. Drogą selekcji odrzuca się najmniej odpowiednie propozycje (podając powody), zostając przy jednej lub dwóch najbardziej odpowiadających dla wszystkich.

4. Krok czwarty – Zdecydować się na najlepsze rozwiązania. Nie stosujemy w tym punkcie głosowania, bo wszyscy muszą być zadowoleni i jednogłośni.

5. Krok piąty – Wykonać powziętą decyzję. Należy dokładnie opracować szczegóły wykonania powziętej decyzji.

6. Krok szósty – Późniejsza ocena krytyczna. Nie zawsze ustalone rozwiązanie konfliktu okazuje się sprawiedliwe w praktyce, dlatego trzeba je poddać modyfikacji tak, aby obie strony były zadowolone.

                              Metodę tę można stosować zarówno w domu rodzinnym jak i w szkole. Dotyczy ona wszystkich sytuacji konfliktowych.. Ważne jest, aby zacząć to robić jak najwcześniej w życiu dziecka. Im wcześniej się zacznie, tym prędzej dziecko nauczy się, jak wejść w kontakty z innymi w sposób rzeczywiście demokratyczny, a także uznawać cudze potrzeby i poznawać je, gdy jego własne potrzeby będą respektowane.

 

Na podstawie:  Thomas Gordon, Wychowanie bez porażek, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 2002

                                                                                                 Opr. mgr Aurelia Radłowska

 

 

Korzyści z niepalenia

Drodzy rodzice! Listopad jest miesiącem "bez papierosa". W szkole odbędą się różnorodne działania mające na celu propagowanie wśród Waszych dzieci mody "na niepalenie". Przyłączcie się do nas!

 

A oto kilka faktów - korzyści z rzucenia palenia

Po 20 minutach
Tętno obniża się oraz ciśnienie tętnicze krwi powraca do normy.

Po 8 godzinach
Poziom tlenu we krwi wzrośnie, a tlenek węgla znika.

Po 24 godzinach
Ryzyko ostrego zawału mięśnia sercowego znacznie się zmniejsza.

Po 48 godzinach
Zmysły smaku i węchu zaczynają działać normalnie.

Po 2 - 12 tygodniach
Układ krążenia ulega wzmocnieniu, polepsza się kondycja fizyczna.

Po 1 - 9 miesiącach
Wydolność układu oddechowego poprawia się, ustępuje kaszel, duszności, zmęczenie.

Po roku
Ryzyko zachorowania na chorobę niedokrwienną mięśnia sercowego zmniejsza się o połowę.

Po 5 latach
Ryzyko zachorowania na raka płuca, jamy ustnej i krtani, przełyku zmniejsza się o połowę; obniża się ryzyko wystąpienia udaru mózgu.

Po 10 latach
Ryzyko zachorowania na chorobę niedokrwienną serca będzie podobne, jak u osoby która nigdy nie paliła.

Po 15 latach
Ryzyko zachorowania na raka płuca będzie podobne, jak u osoby która nigdy nie paliła.

Wg raportu Fundacji "Promocja Zdrowia", "Ekonomika profilaktyki i leczenia zespołu uzależnienia od tytoniu".

 

 

 

 

 

 

 

 

Jak rodzice mogą wspierać w domu swoje dzieci w uczeniu się?

 

W szkole podstawowej wielu uczniów nie ma jeszcze dostatecznej wprawy i doświadczenia w uczeniu się, dlatego zarówno nauczyciele, jak i rodzice powinni przyjść im z pomocą. Pomoc ze strony rodziców nie może polegać tylko na wspólnym odrabianiu lekcji, a tym bardziej na opracowaniu określonych zadań. Hamuje to samodzielność dziecka, uczy je bierności, lenistwa i powoduje niewiarę we własne siły.

Zadaniem rodziców jest przede wszystkim troska o higienę pracy umysłowej dziecka, stworzenie mu odpowiednich warunków do nauki, rozbudzanie właściwych motywów uczenia się, opartych na zainteresowaniach i zrozumieniu przydatności wykształcenia w życiu zawodowym i społecznym.

 Uczniowie klas IV-VIII przyswajają sobie coraz więcej wiadomości za pośrednictwem książki. W tej sytuacji dziecko powinno nauczyć się czytać uważnie i ze zrozumieniem. Zdarza się, że uczeń ślęczy całymi godzinami nad książką, sprawiając na rodzicach wrażenie kogoś bardzo zajętego nauką, lecz jego myśli odbiegają co chwila od treści podręcznika. Rodzice powinni skontrolować nie tylko wynik pracy domowej, lecz także jej przebieg. Należy przyzwyczajać dziecko do racjonalnych metod uczenia się. Chodzi tu o zapoznanie się z tekstem w taki sposób, by nastawić się od razu na ujęcie jego sensu i wyodrębnienie głównych myśli w nim zawartych.

 

Podstawowe prawidłowości uczenia się:

• materiał należy utrwalić przez powtarzanie, kiedy jeszcze nie został zapomniany a więc w niedługim czasie po jego wyuczeniu się – w przeciwnym razie trzeba będzie uczyć się go ponownie, (badania psychologiczne wskazały, że zapominanie zaczyna się wkrótce po wyuczeniu)
• efekty uczenia się będą lepsze, gdy uczeń będzie się uczył bezpośrednio po sobie różnych przedmiotów, (np. polskiego i matematyki) podstawą do takiego stwierdzenia jest wykryte przez psychologię prawo uczenia się, mówiące, że podobne treści działają na siebie hamująco)
• między uczeniem się jednego i drugiego przedmiotu powinna nastąpić krótka przerwa na wypoczynek

żeby nie mieć „pustki w głowie”, gdy uczeń zostanie wezwany do odpowiedzi należy kształcić gotowość pamięci, a więc umiejętność przypominania sobie i odtwarzania wyuczonego materiału w odpowiednim momencie. W tym celu należy opanować wiadomości ze zrozumieniem, w sposób logicznie pogrupowany, wkładać w naukę dużo zapału i zainteresowania, wiązać nowe wiadomości z tym, czego dziecko dowiedziało się wcześniej.